Τα μηνύματα που πηγάζουν από το περιβάλλον είναι εκείνα που δίνουν την δυνατότητα σε έναν οργανισμό να αποφασίσει για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερθεί – έτσι και σε μία κοινωνία οι μεταβολές, ανάλογα με την φύση τους, επηρεάζουν την συμπεριφορά της μάζας, από τον μικρότερο έως τον μέγιστο βαθμό.Κάποιοι επιτήδειοι ή απλά παραπλανημένοι υποστηρίζουν ότι το χειρότερο κακό στην πορεία ενός λαού είναι ο πόλεμος. Αυτό είναι ένα αισχρό ψέμα διότι η ίδια η ιστορία μας διδάσκει ότι οι σπουδαιότεροι πολιτισμοί ήταν άμεσα συνδεδεμένοι με αυτήν την έννοια. Ακόμα κι εκείνα τα έθνη τα οποία υποδουλώθηκαν από τους χειρότερους δυνάστες κατάφεραν τελικά να επιβιώσουν διατηρώντας απλά κάποια συγκεκριμένα βασικά στοιχεία. Δεν ήταν ο πόλεμος λοιπόν. Αντίθετα, σε μακροχρόνιες περιόδους ειρήνης κι ευημερίας παρατηρείται με μαθηματική ακρίβεια το στοιχείο της παρακμής και της κοινωνικής διάλυσης. Κι αυτό διότι, η ενστικτώδης αδράνεια που προκαλεί το χορτάτο στομάχι σε συνδυασμό με το στοιχείο της παραπλάνησης που διοχετεύεται απ’ όλους εκείνους που εξουσιάζουν σε τέτοιες περιπτώσεις, αρκούν ώστε να δημιουργηθεί η «μαγική» εικόνα της ασφάλειας και της ισορροπίας, λειτουργώντας όπως το αναισθητικό που εμποδίζει τον οργανισμό να αντιληφθεί οτιδήποτε προορίζεται να τον καταστρέψει. Ο σπουδαίος Συναγωνιστής Δρ. Γουίλιαμ Πιρς είχε πολύ σωστά τονίσει κάποτε ότι το Σύστημα μας τοποθετεί κάθε φορά έναν κρίκο στην αλυσίδα που μας δεσμεύει κι έτσι πάντοτε θεωρούμε ότι ένας κρίκος δεν είναι δα και λόγος για να επαναστατήσουμε. Ωστόσο, με τον καιρό, οι κρίκοι γίνονται πολλοί κι έτσι καταλήγουμε τελείως σκλαβωμένοι.
Δεν είναι τυχαία η αξία των καλλιτεχνών, που μάλιστα σε πολλές των περιπτώσεων και κατά την διάρκεια δύσκολων περιόδων η αξία αυτή εξισώθηκε με εκείνη των Ηρώων. Κι αυτό επειδή τόνιζαν την πραγματικότητα την στιγμή που αυτή ήταν καλυμμένη από τον μανδύα εκείνο της παραπλάνησης.
Είναι η ίδια η φύση της Τέχνης, το βάθος ενός πίνακα ζωγραφικής ή η ουσία ενός ποιήματος που απομονώνει κάθε τι περιττό και φέρνει στο προσκήνιο το ουσιαστικό – και μιας και το φέρνει η κουβέντα, διόλου συμπτωματικό δεν είναι ότι στην εποχή μας η Τέχνη έχει ευνουχιστεί και αντικατασταθεί με εκτρώματα – ήταν ανέκαθεν η αλήθεια και γι’ αυτό δεν χωράει σε έναν κόσμο που είναι πνιγμένος στο ψέμα.
Ένας ποιητής της Αναγέννησης θα παρομοίαζε την παρακμή της κοινωνίας μας με την πρόσφατη καταστροφή των δασών που, παρά το γεγονός ότι αποτελούν φορείς υγείας και ζωής, καταστρέφονται ένα – ένα στο όνομα μιας γελοίας ματαιοδοξίας και μιας τραγικής ανευθυνότητας, όπως άλλωστε συμβαίνει με καθετί άξιο δολοφονείται στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
Κι ακολουθώντας τον ισχυρισμό του Δαρβίνου, ότι δηλαδή σε ένα περιβάλλον δεν είναι ο ισχυρός, ούτε ο έξυπνος εκείνος που επιβιώνει, αλλά αυτός που μπορεί να προσαρμόζεται, το μήνυμα των πλέον ανήσυχων υπάρξεων, που έχουν την δυνατότητα να αποκωδικοποιούν την «μαγική» εικόνα και να το ξεδιαλύνουν, δεν μπορεί στον 21ο αιώνα της εβραιοαμερικάνικης τυραννίας και παρακμής να περαστεί μέσα από εκθέσεις έργων τέχνης ή από μέγαρα μουσικής. Το συναίσθημα δεν διοχετεύεται μέσα από την πένα του καλλιτέχνη αλλά μέσα από τον μαρκαδόρο και το σπρέι του πιτσιρικά, μέσα από το πανό που θα αναρτηθεί και μέσα από το σύνθημα που παράνομα θα ακουστεί κι όσο ρηχό κι α ακούγεται αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι. Στις συγκεντρώσεις μας και στις ομοιόμορφες πορείες, στον μύθο που χτίστηκε και που συνεχώς διογκώνεται, βρίσκουν την έμπνευση όλοι εκείνοι που δεν ζητούν τα αγαθά αλλά το δικαίωμα στην Ελευθερία.
Η Ποίηση τον 21ο αιώνα θα έχει φόντο Εθνικιστικό.
Η αίσθηση του τραγικού που αντιμετωπίζουμε και θα αντιμετωπίζουμε για αρκετό καιρό ακόμα, θα έρθει η στιγμή που θα μετατραπεί σε έκρηξη Ηρωισμού κι εν τέλει σε Θρίαμβο της Θέλησης όλων εκείνων που είχαν την Γενναιότητα να έρθουν αντιμέτωποι με το σκοτάδι και να επαναφέρουν την Λάμψη πάνω από το χώμα των προγόνων.
Ποιητές και Ήρωες μαζί, οι Αγωνιστές της Νέας Εποχής.
