Τα χρόνια της αθωότητας
Στην σκιά του Μεγάλου Αδερφού και της πανίσχυρης τυραννίας του δολαρίου, θα περίμενε κανείς οι αντιστασιακές ομάδες οποιωνδήποτε πολιτικών αποχρώσεων να δείχνουν μια αλληλεγγύη μεταξύ τους και στις περιπτώσεις που δεν συνεργάζονται, να διατηρούν τουλάχιστον μια ανακωχή τέτοια ώστε κανένας να μην έχει τζάμπα απώλειες. Στην δεκαετία του ‘70, αυτό που φαντάζει λογικό ήταν και αυτό που συνέβαινε. Κατατοπιστική η συνέντευξη του Ιταλού Φασίστα Adriano Tilgher στο περιοδικό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (Νο 105) όπου συγκεκριμένα δηλώνει: «…συμμετείχα στις ανεπανάληπτες και μαγικές στιγμές της αμφισβήτησης του 1968, όταν οι φοιτητικές μάζες δεν ήταν χωρισμένες από μίση ιδεολογικού χαρακτήρα και όταν στο όνομα του δικαιώματος στη σπουδή και της πάλης ενάντια στο σύστημα, κατεβήκαμε στους δρόμους και συμμετείχαμε στις περίφημες συγκρούσεις της Valle Giulia, όπου εθνικιστές συμπαρατάχθηκαν μαζί με ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς…».
Οι λόγοι
Το προηγούμενο έτος κι ενώ το αντάρτικο πόλεων στο κατεχόμενο Ιράκ καλά κρατούσε, Ιρακινοί έδειξαν βίντεο με συλληφθέντες Άγγλους πράκτορες οι οποίοι ήταν από εκείνους που είχαν βαλθεί εσκεμμένα για να δημιουργήσουν τον «εμφύλιο» ανάμεσα στις Ιρακινές αντιστασιακές δυνάμεις. Γνωστή η ιστορία. Κι αν το να βάζεις Άγγλους και γενικότερα Λευκούς ανάμεσα σε σκουρόχρωμους Άραβες δεν σε εμποδίζει στο να πετύχεις τον σκοπό σου, πόσο πιο εύκολο φαντάζει η χρήση προβοκατόρων μέσα στις επαναστατικές ομάδες της ίδιας σου της πατρίδας. Έτσι λοιπόν, αυτή η άριστη σχέση κατέληξε σε ένα πόλεμο που ακόμα κυμαίνεται και μάλιστα τώρα σε πολύ επικίνδυνα πλαίσια. Όλοι γνωρίζουμε την περίπτωση του συντρόφου μας Ηλία, ενός 19χρονου που από θαύμα γλίτωσε τον θάνατο, μετά από την περσινή δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από παρακρατικούς. Όλοι γνωρίζουμε ότι η αστυνομία δεν έκανε τίποτα. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει στο διαδίκτυο συγκεκριμένη σελίδα (indymedia) η οποία επικροτε
ί τέτοιες ενέργειες και σε πολλές περιπτώσεις οι υπεύθυνοι του site χρησιμοποιούν πρώτο βαθμό (εμείς χτυπήσαμε, εμείς κάψαμε) κάτι που σηκώνει παρέμβαση εισαγγελέα και δίωξη. Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Γνωρίζουμε επίσης ότι καπιταλιστές (Soros) χρηματοδοτούν το παγκόσμιο αυτό δίκτυο. Το έχουν παραδεχθεί κι οι ίδιοι.
Το ελληνικό “Antifa” παράρτημα
Το νέο φρούτο της εποχής είναι η «Antifa». Νέο σχετικά στην χώρα μας, στο εξωτερικό όμως έχει γερές βάσεις. Μετά την «αντιναζιστική πρωτοβουλία» (αντίγραφο του αγγλικού «antinazi league») της ΟΑΚΚΕ που υποστηρίζει ανοιχτά το Ισραήλ στον πόλεμο, ήρθε και στην Ελλάδα το φαινόμενο «Antifa», που, σε αντίθεση με τις χώρες του εξωτερικού, όπου υπάρχει (ανοιχτή) κρατική επιχορήγηση και αποτελείται κυρίως από αριστεριστές, εδώ το κύριο βάρος της οργάνωσης ανήκει στους αναρχικούς, ενώ, επίσημα τουλάχιστον, το κράτος δεν τους έχει ανταμείψει ακόμα. Φυσικά, δεν περιμέναμε την στήριξη των αναρχικών και των αριστεριστών για να σωθούμε, ωστόσο το πράγμα είναι πράγματι οξύμωρο. Κι είναι οξύμωρο διότι βλέπεις γελοίες ανακοινώσεις του τύπου «...όταν εξαφανίσουμε τους φασίστες ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος…» και κάτι τέτοια, λες και το ολιγάριθμο συγκριτικά Εθνικιστικό κίνημα είναι αυτό που προκαλεί όλα τα κακά σε αυτόν τον τόπο. Ξεχνούνε ποιοι κέρδισαν τον πόλεμο. Οξύμωρο επειδή κατηγορούν τον Εθνικισμό για «αντιδημοκρατικότητα», την στιγμή που και Αναρχία και Κομουνισμός απορρίπτουν την δημοκρατία. Οι αναρχικοί τα βάζουν με τους «φασίστες» επειδή έχουν απολυταρχικές απόψεις, ξεχνώντας τους συνοδοιπόρους τους αριστερούς και τους ηγέτες τους όπως ο Στάλιν, που έσφαξε την μισή Ρωσία, κυνήγησε εβραίους και ομοφυλόφιλους, δημιούργησε αμέτρητα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Σιβηρία και πολλά άλλα. Οξύμωρο επειδή όλοι θεωρούν δολοφόνους τους «φασίστες» την ώρα που υμνούν την βία, καίνε περιουσίες μικρομεσαίων με μολότοφ και υμνούν την «17 Νοέμβρη». Βλακεία ή σκοπιμότητα; Πιστεύουμε και τα δύο. Αξιοσημείωτο είναι και αυτό που δείχνει η φωτογραφία, όπου antifa’s στο εξωτερικό κατεβαίνουν υποστηρίζοντας Ισραήλ και Η.Π.Α. Περιμένουμε ειλικρινά με ανυπομονησία να το δούμε κι αυτό στην χώρα μας.
Στην σκιά του Μεγάλου Αδερφού και της πανίσχυρης τυραννίας του δολαρίου, θα περίμενε κανείς οι αντιστασιακές ομάδες οποιωνδήποτε πολιτικών αποχρώσεων να δείχνουν μια αλληλεγγύη μεταξύ τους και στις περιπτώσεις που δεν συνεργάζονται, να διατηρούν τουλάχιστον μια ανακωχή τέτοια ώστε κανένας να μην έχει τζάμπα απώλειες. Στην δεκαετία του ‘70, αυτό που φαντάζει λογικό ήταν και αυτό που συνέβαινε. Κατατοπιστική η συνέντευξη του Ιταλού Φασίστα Adriano Tilgher στο περιοδικό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (Νο 105) όπου συγκεκριμένα δηλώνει: «…συμμετείχα στις ανεπανάληπτες και μαγικές στιγμές της αμφισβήτησης του 1968, όταν οι φοιτητικές μάζες δεν ήταν χωρισμένες από μίση ιδεολογικού χαρακτήρα και όταν στο όνομα του δικαιώματος στη σπουδή και της πάλης ενάντια στο σύστημα, κατεβήκαμε στους δρόμους και συμμετείχαμε στις περίφημες συγκρούσεις της Valle Giulia, όπου εθνικιστές συμπαρατάχθηκαν μαζί με ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς…».
Οι λόγοι
Το προηγούμενο έτος κι ενώ το αντάρτικο πόλεων στο κατεχόμενο Ιράκ καλά κρατούσε, Ιρακινοί έδειξαν βίντεο με συλληφθέντες Άγγλους πράκτορες οι οποίοι ήταν από εκείνους που είχαν βαλθεί εσκεμμένα για να δημιουργήσουν τον «εμφύλιο» ανάμεσα στις Ιρακινές αντιστασιακές δυνάμεις. Γνωστή η ιστορία. Κι αν το να βάζεις Άγγλους και γενικότερα Λευκούς ανάμεσα σε σκουρόχρωμους Άραβες δεν σε εμποδίζει στο να πετύχεις τον σκοπό σου, πόσο πιο εύκολο φαντάζει η χρήση προβοκατόρων μέσα στις επαναστατικές ομάδες της ίδιας σου της πατρίδας. Έτσι λοιπόν, αυτή η άριστη σχέση κατέληξε σε ένα πόλεμο που ακόμα κυμαίνεται και μάλιστα τώρα σε πολύ επικίνδυνα πλαίσια. Όλοι γνωρίζουμε την περίπτωση του συντρόφου μας Ηλία, ενός 19χρονου που από θαύμα γλίτωσε τον θάνατο, μετά από την περσινή δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από παρακρατικούς. Όλοι γνωρίζουμε ότι η αστυνομία δεν έκανε τίποτα. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει στο διαδίκτυο συγκεκριμένη σελίδα (indymedia) η οποία επικροτε
ί τέτοιες ενέργειες και σε πολλές περιπτώσεις οι υπεύθυνοι του site χρησιμοποιούν πρώτο βαθμό (εμείς χτυπήσαμε, εμείς κάψαμε) κάτι που σηκώνει παρέμβαση εισαγγελέα και δίωξη. Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Γνωρίζουμε επίσης ότι καπιταλιστές (Soros) χρηματοδοτούν το παγκόσμιο αυτό δίκτυο. Το έχουν παραδεχθεί κι οι ίδιοι.Το ελληνικό “Antifa” παράρτημα
Το νέο φρούτο της εποχής είναι η «Antifa». Νέο σχετικά στην χώρα μας, στο εξωτερικό όμως έχει γερές βάσεις. Μετά την «αντιναζιστική πρωτοβουλία» (αντίγραφο του αγγλικού «antinazi league») της ΟΑΚΚΕ που υποστηρίζει ανοιχτά το Ισραήλ στον πόλεμο, ήρθε και στην Ελλάδα το φαινόμενο «Antifa», που, σε αντίθεση με τις χώρες του εξωτερικού, όπου υπάρχει (ανοιχτή) κρατική επιχορήγηση και αποτελείται κυρίως από αριστεριστές, εδώ το κύριο βάρος της οργάνωσης ανήκει στους αναρχικούς, ενώ, επίσημα τουλάχιστον, το κράτος δεν τους έχει ανταμείψει ακόμα. Φυσικά, δεν περιμέναμε την στήριξη των αναρχικών και των αριστεριστών για να σωθούμε, ωστόσο το πράγμα είναι πράγματι οξύμωρο. Κι είναι οξύμωρο διότι βλέπεις γελοίες ανακοινώσεις του τύπου «...όταν εξαφανίσουμε τους φασίστες ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος…» και κάτι τέτοια, λες και το ολιγάριθμο συγκριτικά Εθνικιστικό κίνημα είναι αυτό που προκαλεί όλα τα κακά σε αυτόν τον τόπο. Ξεχνούνε ποιοι κέρδισαν τον πόλεμο. Οξύμωρο επειδή κατηγορούν τον Εθνικισμό για «αντιδημοκρατικότητα», την στιγμή που και Αναρχία και Κομουνισμός απορρίπτουν την δημοκρατία. Οι αναρχικοί τα βάζουν με τους «φασίστες» επειδή έχουν απολυταρχικές απόψεις, ξεχνώντας τους συνοδοιπόρους τους αριστερούς και τους ηγέτες τους όπως ο Στάλιν, που έσφαξε την μισή Ρωσία, κυνήγησε εβραίους και ομοφυλόφιλους, δημιούργησε αμέτρητα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Σιβηρία και πολλά άλλα. Οξύμωρο επειδή όλοι θεωρούν δολοφόνους τους «φασίστες» την ώρα που υμνούν την βία, καίνε περιουσίες μικρομεσαίων με μολότοφ και υμνούν την «17 Νοέμβρη». Βλακεία ή σκοπιμότητα; Πιστεύουμε και τα δύο. Αξιοσημείωτο είναι και αυτό που δείχνει η φωτογραφία, όπου antifa’s στο εξωτερικό κατεβαίνουν υποστηρίζοντας Ισραήλ και Η.Π.Α. Περιμένουμε ειλικρινά με ανυπομονησία να το δούμε κι αυτό στην χώρα μας.
Όταν η βλακεία δεν έχει όρια!
Στις συνοικίες των Αθηνών συχνά βλέπουμε συνθήματα του τύπου «Antifa: είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι», κάτι που εμείς δεν μπορούμε να τους το αρνηθούμε. Σε ένα έντυπο που εξέδωσαν μάλιστα οι επίδοξοι… αντιφασίστες παρατηρήθηκαν πολλά χτυπητά λάθη κι ακόμα περισσότερα ψέματα. Αναφέρουμε με μια δόση υπερβολής ότι κάθε σειρά έχει και ψέμα. Θα δώσουμε το πλέον τρανταχτό παράδειγμα.
Στο πρώτο τεύχος, στην προτελευταία σελίδα, κάτω αριστερά σε ένα άρθρο έχει τίτλο «ΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ». Είναι γνωστό ότι πολλοί αναγνώστες που διαβάζουν ένα περιοδικό συχνά στέλνουν γράμματα σε αυτό, αρκετά εκ των οποίων συνήθως δημοσιεύονται. Είναι παράλογο πάντως, να είσαι αναγνώστης και να στέλνεις γράμμα πολύ πριν κυκλοφορήσει το 1ο τεύχος!
Και μιας και οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν τους “antifa” από τις επιδόσεις τους στο αγώνισμα του ανώμαλου (χμ…) δρόμου, κι όχι από την πνευματική τους καθυστέρηση, παρακάτω θα διαβάσουμε μερικά αποσπάσματα από το άρθρο «μια ιστορία μέσα από την αντιναζί καρδιά του πανκ».
«…Δεν το φανταζόμουνα ότι εκείνο το απόγευμα θα βρισκόμουνα με ένα τύπο σαν το Μ. Γνωστός μιας φίλης μου που βόλταρε μαζί μου, έπεσε πάνω μας και το λογικό ήταν να αλλάξει μαζί μου μια – δυο κουβέντες. Αλλά ο Μ. δεν ήταν ένας τυχαίος τύπος. Ήταν ένας πάνκης στην ηλικία των 38 ετών. Κουβάλαγε μαζί του μαζεμένη όλη τη σημειολογία του πανκ. Αλλά δεν ήταν αυτό που τον έκανε γοητευτικό. Η ιστορία της αντικουλτούρας του punk φαινόταν να είχε περάσει πάνω από τον Μ., και όταν λέω ότι είχε περάσει από πάνω του εννοώ ότι τον είχε ισοπεδώσει. Μπορούσε κανείς να μαντέψει ότι ο άνθρωπος αυτός υπήρξε κάποτε πολύ ζωντανός και ας είχε τώρα πια γέρικο σχεδόν κορμί και ας είχε βλέμμα αποβλακωμένο από τα πολλά ναρκωτικά και ας του έλειπαν τα περισσότερα δόντια». (…)
«…Πρόκειται για κλασική περίπτωση φρούδων ελπίδων. Ο Μ. ήταν πρόθυμος να μιλήσει μαζί μου με αποκλειστικό όμως στόχο να πουλήσει μούρη στη φίλη μου. Και δεν ήταν μόνο οι υπερβολές που αναδείκνυαν τον εαυτό του σε κάτι σαν σε ήρωα του punk. Ο Μ. είχε κάψει τον εγκέφαλό του τόσο πολύ από τα drugs, που αδυνατούσε να εντάξει στοιχειωδώς χρονολογικά τις ιστορίες του. Μιλάμε για χοντρά πράγματα: αμφέβαλλε ακόμη και για την δεκαετία στην οποία συνέβησαν τα γεγονότα που ιστορούσε. Πακέτο…»
Συμπέρασμα: Εκτός από το δέος που νιώθουμε για τον «γοητευτικό» Μ., που λόγω του «γέρικου κορμιού» του (ετών 38) σίγουρα δεν δουλεύει και δεν υπάρχει περίπτωση να δούλεψε ποτέ στην ζωή τους (πως τα βρίσκει άραγε τα λεφτά για τα «drugs»;), η ιστορία λοιπόν που μας διηγείται στην συνέχεια του κειμένου είμαστε υποχρεωμένοι εμείς να την πιστέψουμε. Όχι διότι ο Μ. ήθελε να «…πουλήσει μούρη στη φίλη μου…» ούτε επειδή «…αδυνατούσε να εντάξει στοιχειωδώς χρονολογικά τις ιστορίες του…» αλλά ούτε κι επειδή «είχε κάψει τον εγκέφαλό του». Πρέπει να την πιστέψουμε γιατί κι εμείς κάτι πρέπει να πιστέψουμε διαβάζοντας ένα «antifa» περιοδικό. Μην ξεχνάτε ότι κάποιοι πρέπει να δικαιολογήσουν τον μισθό τους. Πακέτο…
Στις συνοικίες των Αθηνών συχνά βλέπουμε συνθήματα του τύπου «Antifa: είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι», κάτι που εμείς δεν μπορούμε να τους το αρνηθούμε. Σε ένα έντυπο που εξέδωσαν μάλιστα οι επίδοξοι… αντιφασίστες παρατηρήθηκαν πολλά χτυπητά λάθη κι ακόμα περισσότερα ψέματα. Αναφέρουμε με μια δόση υπερβολής ότι κάθε σειρά έχει και ψέμα. Θα δώσουμε το πλέον τρανταχτό παράδειγμα.
Στο πρώτο τεύχος, στην προτελευταία σελίδα, κάτω αριστερά σε ένα άρθρο έχει τίτλο «ΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ». Είναι γνωστό ότι πολλοί αναγνώστες που διαβάζουν ένα περιοδικό συχνά στέλνουν γράμματα σε αυτό, αρκετά εκ των οποίων συνήθως δημοσιεύονται. Είναι παράλογο πάντως, να είσαι αναγνώστης και να στέλνεις γράμμα πολύ πριν κυκλοφορήσει το 1ο τεύχος!
Και μιας και οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν τους “antifa” από τις επιδόσεις τους στο αγώνισμα του ανώμαλου (χμ…) δρόμου, κι όχι από την πνευματική τους καθυστέρηση, παρακάτω θα διαβάσουμε μερικά αποσπάσματα από το άρθρο «μια ιστορία μέσα από την αντιναζί καρδιά του πανκ».
«…Δεν το φανταζόμουνα ότι εκείνο το απόγευμα θα βρισκόμουνα με ένα τύπο σαν το Μ. Γνωστός μιας φίλης μου που βόλταρε μαζί μου, έπεσε πάνω μας και το λογικό ήταν να αλλάξει μαζί μου μια – δυο κουβέντες. Αλλά ο Μ. δεν ήταν ένας τυχαίος τύπος. Ήταν ένας πάνκης στην ηλικία των 38 ετών. Κουβάλαγε μαζί του μαζεμένη όλη τη σημειολογία του πανκ. Αλλά δεν ήταν αυτό που τον έκανε γοητευτικό. Η ιστορία της αντικουλτούρας του punk φαινόταν να είχε περάσει πάνω από τον Μ., και όταν λέω ότι είχε περάσει από πάνω του εννοώ ότι τον είχε ισοπεδώσει. Μπορούσε κανείς να μαντέψει ότι ο άνθρωπος αυτός υπήρξε κάποτε πολύ ζωντανός και ας είχε τώρα πια γέρικο σχεδόν κορμί και ας είχε βλέμμα αποβλακωμένο από τα πολλά ναρκωτικά και ας του έλειπαν τα περισσότερα δόντια». (…)
«…Πρόκειται για κλασική περίπτωση φρούδων ελπίδων. Ο Μ. ήταν πρόθυμος να μιλήσει μαζί μου με αποκλειστικό όμως στόχο να πουλήσει μούρη στη φίλη μου. Και δεν ήταν μόνο οι υπερβολές που αναδείκνυαν τον εαυτό του σε κάτι σαν σε ήρωα του punk. Ο Μ. είχε κάψει τον εγκέφαλό του τόσο πολύ από τα drugs, που αδυνατούσε να εντάξει στοιχειωδώς χρονολογικά τις ιστορίες του. Μιλάμε για χοντρά πράγματα: αμφέβαλλε ακόμη και για την δεκαετία στην οποία συνέβησαν τα γεγονότα που ιστορούσε. Πακέτο…»
Συμπέρασμα: Εκτός από το δέος που νιώθουμε για τον «γοητευτικό» Μ., που λόγω του «γέρικου κορμιού» του (ετών 38) σίγουρα δεν δουλεύει και δεν υπάρχει περίπτωση να δούλεψε ποτέ στην ζωή τους (πως τα βρίσκει άραγε τα λεφτά για τα «drugs»;), η ιστορία λοιπόν που μας διηγείται στην συνέχεια του κειμένου είμαστε υποχρεωμένοι εμείς να την πιστέψουμε. Όχι διότι ο Μ. ήθελε να «…πουλήσει μούρη στη φίλη μου…» ούτε επειδή «…αδυνατούσε να εντάξει στοιχειωδώς χρονολογικά τις ιστορίες του…» αλλά ούτε κι επειδή «είχε κάψει τον εγκέφαλό του». Πρέπει να την πιστέψουμε γιατί κι εμείς κάτι πρέπει να πιστέψουμε διαβάζοντας ένα «antifa» περιοδικό. Μην ξεχνάτε ότι κάποιοι πρέπει να δικαιολογήσουν τον μισθό τους. Πακέτο…
(πρωτοδημοσιευτηκε τον Ιούλιο στην εφημερίδα Χ.Α.)
